ام‌البنين(س)؛ مادری بر بلندای معرفت
در عصر حاضر كه غرب با بیان الگوهای نامناسب می‌كوشد فرهنگ منحط را گسترش دهد و زنان و مادران را تحت تأثیر خود قرار دهد، مسئولیت ما در معرفی الگوهایی سازنده همچون ام‌البنین(س) دوچندان می‌شود.
سیزدهم جمادی‌الثانی، یادآور روزی غم‌انگیز است؛ روزی که در آن مادری فداکار و بانویی با عظمت از تبار دلاوران، به سوی معبود پر کشید. ام‌البنین، مادر پسرانِ علی(ع)، بعد از عمری تلاش، شکیبایی و استقامت با اهدای چهار فرزند رشید به پیشگاه مولایش، حسین بن علی(ع)، با دلی مالامال از محبت و عشق، راهی دیار دوست شد و در بقیع، آرامگاهِ خوبان، در جوار دیگر فرزند زهرا(س) برای همیشه رحل اقامت افکند.
بی‌شک، در عصر حاضر كه غرب با بیان الگوهای نامناسب می‌كوشد فرهنگ منحط خود را گسترش دهد و زنان و مادران را تحت تأثیر خود قرار دهد، مسئولیت ما در معرفی الگوهایی سازنده همچون ام البنین(س) دوچندان می‌شود. در این نوشته نمونه‌ای از وفاداری و عشق به ولایت و سخنوری این بانوی بزرگوار که نشان از معرفت و شناخت ایشان از مقام عصمت است آورده شده که تقدیم مخاطبان ایکنا می‌شود.
فدایی عصمت
ام‌البنین(س) از وقتی پا به خانه امام علی(ع) گذاشت، همواره خود را در خدمت فرزندان فاطمه(س) می‌دید و عشق و محبت خود را نثار آنان می‌كرد؛ محبتی بی‌ریا و خالصانه كه تمام وجود او را در بر گرفته بود. او خدمت به فرزندان رسول خدا(ص) و مادری كردن در حق ایشان را فرصت و توفیقی خدادادی در زندگی خویش می‌شمرد. از این رو، خود و فرزندانش مثل پروانه بر‌گرد شمع وجود امام علی(ع) و یادگاران پیامبر(ص) و فاطمه زهرا(س) می‌گشتند و از نور ایشان پر فروغ می‌شدند.
ام البنین(س) از بانوان با معرفت و پر فضیلت بود. نسبت به خاندان نبوت، محبت و دلبستگی خالص و بی‌اندازه داشت و خود را وقف خدمت به آنان كرده بود. خاندان نبوت نیز برای او جایگاه والایی قائل بودند و به او احترام ویژه می‌گذاشتند. در روزهای عید، به احترام او به محضرش می‌رفتند و به ایشان ادای احترام می‌كردند.
ادب مثال زدنی حضرت ام البنین(س)
ام البنین(س) كه از دامان خاندانی ادب پرور برخاسته بود، در محضر اسوه ادب ـ امام علی(ع) ـ آن را بارور ساخت و الهی گردانید. او در پیشگاه خدا ادب بندگی را نگاه می‌داشت و نسبت به مردم فروتن بود؛ ولی بزرگترین نمود ادب او، در برابر امام علی و فاطمه و فرزندان معصوم آنان (ع) است. هنگامی كه به خانه امام علی(ع) قدم نهاد، خود را نه به‌عنوان جانشین حضرت فاطمه(س)، بلكه به‌عنوان خادم فرزندان آن حضرت می‌دانست. با آنان به ادب رفتار می‌كرد و آن‌ها را گرامی می‌داشت. حضرت عباس(ع) از این سرچشمه ادب، تربیت آموخت كه برادرش امام حسین(ع) را همیشه «یا سیدی یا اباعبداللّه» خطاب می‌كرد و همواره ادب را در گفتار و رفتار خود نسبت به فرزندان زهرا(ع) نگاه می‌داشت.
عشق و محبت به ولایت
عشق و محبت به ولایت با جان او آمیخته بود. او امام علی(ع) را نه تنها به‌عنوان همسر، بلكه به عنوان برادر رسول خدا(ص) و حجت خدا در میان مردم می‌دید و به فرزندان معصوم او با مهربانی می‌نگریست.
هنگام وداع با پسرانش وقتی كه همراه حضرت اباعبداللّه الحسین(ع) به سوی مكّه و كربلا حركت می‌كردند، با روی باز از آنان استقبال كرد. پاسداری از وجود امام حسین(ع) را به آنان سفارش فرمود و فداكاری در راه آن حضرت را به آنان گوشزد كرد.
سخنوری یکتا
در میان قبیله كلاب كه خود از شاعران و سخنوران بزرگ بودند، ام البنین(س) مقامی برجسته و ستوده دارد. علامه نقوی در این باره می‌نویسد: ام البنین(س) از زنان فاضلی بود كه به حق اهل بیت(ع) شناخت كامل داشت. همچنین ایشان به شیوایی و رسایی سخن می‌گفت و از این سخنوری و شاعری سود می‌برد و مردم را به دور خود در بقیع گرد می‌آورد و با هم نوحه سرایی می‌كردند.
منابع:
- ستاره درخشان مدینه؛ حضرت ام البنین، صفحه 7.
- معالی السبطین، محمد مهدی الحائری،جلد 1، صفحه 443.
- ام البنین سیدة نساء العرب، صفحه 50.
- زینب الكبری، صفحه 25. 8
- اعیان الشیعه، جلد 8، صفحه 381
