امام حسن مجتبی(ع) نماد از خودگذشتگی

امام حسن مجتبی(ع) و شبیه‌ترین فرد به پیامبر(ص) و نماد از خودگذشتگی و به دیگران پرداختن است و ایشان در چندین مرحله دارایی خود را به نیازمندان تقسیم کرد که در اینجا به نمونه‌ای از سیره اخلاقی ایشان پرداخته شده که تقدیم مخاطبان ایکنا می‌شود.

امام حسن مجتبی(ع) در نیمه دوم ماه مبارک رمضان سال سوم هجری به دنیا آمد آن حضرت هفت سال از زندگانی اش را زیر نظر پیامبر گرامی اسلام(ص) گذراند. آنچه از تاریخ نویسان در این مدت به جا مانده است همه از عشق شدید و علاقه عجیب و فراتر از محبت عادی پیامبر (ص) به امام مجتبی(ع) حکایت دارد. حضرت نه تنها در شکل و اندام، شبیه‌ترین فرد به جد بزرگوارش بود، بلکه در خلق و خوی نیز آیینه تمام نمای آن حضرت بود؛ چندان که در حقش فرمود:«وَ کانَ الْحَسَنُ أَشبَهَ الناسِ بِرَسُولِ اللَّهِ(ص) خُلُقاً وَ سُؤْدُداً وَ هَدْیاً؛ امام حسن(ع) از جهت سیما، روش و رهبری از همه بیشتر به رسول خدا(ص) شباهت داشت.» (سید محسن امین، اعيان الشیعه، ج ۱، ص ۵۶۳)

یکی از وجوه شباهت امام حسن(ع) به جدش رسول خدا(ص) عبادت و راز و نیاز بی‌نظیری او با معبود یکتا بود.امام صادق به نقل از پدرانش درباره سیره عبادی امام حسن می فرماید:«حسن بن علی(ع) عابدترین، زاهدترین و برترین مردم زمان خود بود. وی پیاده و چه بسا با پای برهنه به زیارت خانه خدا می‌رفت و حج می‌گذارند و هرگاه مرگ و قبر و محشر و عبور از صراط را به یاد می‌آورد، می‌گریست و هرگاه به یاد ایستادن به پای حساب می‌افتاد، آن چنان شیون می‌کرد که بیهوش می‌شد، و چون به نماز می ایستاد و خود را در پیشگاه پروردگار می دید و اندامش به لرزه می افتاد و چون بهشت و جهنم را یاد می‌کرد، همچون مجروح در حال احتضار، بر خود می‌پیچید.از خداوند بهشت را می‌خواست و از جهنم به او پناه می‌برد …و در تمام حالات به یاد خدا بود».( بحارالأنوار ج ۴۳، ص ۳۳۱)

وجه شبهات دیگر ایشان به رسول خدا(ص) دستگیری و حمایت او از مستمندان و مستضعفان بود.حضرت در دوران حیاتش به مامن و پناهگاه مستمندان تبدیل شده بود؛ تا جایی که درباره حضرت نقل شده ایشان سه نوبت دارایی اش را در راه خدا تقسیم کرد و در دو نوبت، از تمام مال خود در راه خدا و در کمک به نیازمندان گذاشت. (محمدرضا حکیمی، الحیات، ج ۳، ص ۲۹۹)