اهمیت گرامی‌داشت مناسبت‌ها مبتنی بر آموزههای قرآنی است
مدیر گروه معارف شبکه یک سیما درباره اهمیت مناسبت ها در فرهنگ ما و بزرگداشت آنها توضیحاتی داد.
به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا) شبستان نوشت: «حجت الاسلام حسین رحیم زاده خراسانی» مدیر گروه معارف شبکه یک سیما در پاسخ به این پرسش مناسبت ها مذهبی در تقویم چه هستند و چرا باید به آنها توجه شود، توضیح داد: مناسبت‌ها روزهایی از زندگی هستند که در آنها اتفاقی افتاده که در واقع به تبع تکریم و احترام آن روزها، مسئولیتی برای ما ایجاد می‌کند. روزها، یکی هستند و تفاوتی با هم ندارند و خالقی یکسان همه آنها را مساوی آفریده است، اما گاهی از این نظر که انسان‌هایی در خلال حیات‌شان، در روزهایی صحنه‌هایی را می‌آفرینند که آن صحنه ها و روزها می‌تواند مایه مباحات حق تعالی از خلق این انسان در پیشگاه ملائک و هستی شود. به تبع آن، انسان‌هایی که مومن هستند، می توانند آن اتفاقات را به عنوان الگو، نسخه برداری کنند و درس آموزی داشته باشند تا به شأنیتی که آن روز و اتفاق دارد، خودشان را نزدیک کنند نه اینکه لزوماً از آن یاد کنند.
وی با بیان اینکه در تقویم همه کشورها و ملت‌ها و حتی در فرهنگ های دارای اسطوره‌های، روزهایی به عنوان سوگ و یا جشن و سرور وجود دارد و به این واسطه اسطوره ها و بزرگانشان را زنده نگه می دارند و تکریم می کنند، اظهار داشت: در فرهنگ ما، مناسبت‌ها یک تفاوت اساسی دارند و در اینجا مناسبت‌ها فقط یادمان نیستند و آنچه را که ما چه به عنوان جشن و چه سوگ تکریم می‌کنیم، از فرهنگی بیرون می‌آید که رشددهنده است و در واقع چیزی بر ما می‌افزاید. در آیه قرآن هم آمده است که ﴿وَمَنْ یُعَظِّمَ شعائِرَ اللّه فَإنَّها مِن تَقْوی القلوب﴾؛ «کسانی که به شعائر الهی تعظیم می کنند، این بزرگداشت شعائر الهی از تقوای قلبی است.»
مدیر گروه معارف شبکه یک سیما در ادامه افزود: تکریم مناسبتهای ما جلب توجه به یک کانون است و به عنوان مثال ولادت‌هایی که ما داریم ولادت انسان‌هایی نیست که منصوب شده در مقام یا جایگاهی باشند بلکه اینها انسانهای متمایز و متفاوتی هستند که خود را به یک مرتبه و مقامی رسانده اند و تمایز آنها به خاطر جایگاه انسانی و شایستگی است که آنها از خود بروز داده‌اند؛ برای مثال پیامبر و اولیای الهی خودشان را در مقام شایسته ای قرار داده اند که حق تعالی، آن شایستگی را تکریم کرده است نه صرفاً بگوییم این افراد به دلیل انتصاب شان به یک مقام بلند و رفیع تکریم می‌شوند.
وی در تکمیل سخنان خود با اشاره به اینکه اولیای الهی به سبب خدمت بزرگی که به مردم داشته اند، در جایگاه تکریم قرار می گیرند، تصریح کرد: از آن طرف، وقتی ما انسان ها به این شخصیت نگاه می کنیم، با امتیاز و ارزش والایی مواجه می‌شویم و چنین شأنیتی را نفیس می دانیم. به همین دلیل است که ما روز ولادت امام حسین (ع) را جشن می گیریم و البته اگر روز عاشورا نبود، ولادت این امام بزرگوار معنایی نداشت. اگر شهادت حضرت امیرالمومنین (ع) با همه اتفاقات قبلش نبود، ولادت ایشان در 13 رجب را برای چه باید جشن بگیریم!
این روحانی رسانه ای تصریح کرد: تفاوت بزرگان ما با سلاطین در این است که صاحبان منصب و قدرت به دلیل اینکه معیشت مردم به دستشان است مورد توجه قرار می گیرند و لزوما این از نظر جایگاه انسانی سبب برجستگی آنها نیست مگر اینکه در طول دوران حاکمیتشان بتوانند خدمات متمایز و ارزشمندی بکنند، طبیعتا برای مردم ارزشمند هستند اما به نظر می رسد که هر کدام از ائمه اطهار (ع) و اولیاء را خداوند برای مقامی آفریدند، به دلیل اینکه به آن مقام و درجه دسترسی پیدا می کنند، روز ولادت و شهادت شان را مورد تکریم قرار می دهیم. علاوه بر این روزهای تکریم اولیای خدا، اعیاد فطر، قربان و غدیر نیز به این دلیل که در آنها اتفاقات معنایی بزرگی افتاده است و عید خدا به حساب می آید و تکریم می شوند.
در برنامه های مناسبتی خوب عمل نکرده ایم
حجت الاسلام رحیم زاده در ادامه در پاسخ به این سوال که برنامه مناسبتی چه فایده و ویژگی هایی دارد، تاکید کرد: برای مناسبت‌ها، خوب کار نشده است و نوع و عملکرد تبلیغی‌مان و نحوه تکرار آن، متاسفانه معمولی و تکراری جلوه داده شده است درحالی که به نظر من این روزها در هر سال باید شأنیت خاصی را جلوه دهد. حتی متاسفانه ما برخی از مناسبت‌ها را اصلا برجسته نکرده ایم! به عنوان مثال روز تقابل حضرت اعلی (ع) با عمربن عبدود در غزوه خندق که اتفاقا مورد توجه بسیاری از شعرای ما از جمله مولوی بوده است.
وی افزود: به نظر می رسد در مناسبت‌ها باید در راستای آیه پیش گفته به تعظیم شعائر متناسب با رشد، پیشرفت و توسعه فردی یا اجتماعی از منظر فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی گام برداریم و ان‌شاءالله که قصور است و تقصیر نباشد که خلاف تقوی است. رسانه ای مثل تلویزیون و رسانه هایی که در تعامل با مردم هستند، باید بتوانند این موضوعات را به نحو متفاوت و مداوم به نمایش و مشارکت بگذارد که فهم و درک ما از انسانیت، حقایق بالا رود و معرفت ما را افزایش دهد که ما بتوانیم با آن رشد کنیم نه اینکه به مظاهر مادی و سطحی بگذرد.
مدیر گروه معارف شبکه یک با تاکید بر اینکه پرداختن به مناسبتهای ما در تلویزیون در حد مناسک شده است، گفت: البته بخشی از شعائر، مناسک است مثل نماز که شعائر الهی است و خم و راست شدن و سایر حرکاتش هم مناسک آن است و که بدون آنها نمی توان گفت که نماز اقامه شده است اما حقیقت نماز هم تنها این حرکات نیست. بر همین اساس کودک را با انجام این مناسک آموزش می دهند اما هر چه این کودک رشد می کند، حقیقت نماز برایش شکفته می شود. بنابراین نماز، یک حقیقت پویاست نه ایستا.
به نظر من، مناسبت‌ها در تشخص و شکل گیری هویت ما نقش عمده ای دارد چراکه ما با انسان‌هایی از نوع خودمان ارتباط می گیریم که در حد ممتاز شخصیتی حضور دارند که شاید منصبشان غیر قابل تکرار باشد اما مسیر و اوج گیریشان برای همه امکان پذیر است.
وی با بیان اینکه در تقویم همه کشورها و ملت‌ها و حتی در فرهنگ های دارای اسطوره‌های، روزهایی به عنوان سوگ و یا جشن و سرور وجود دارد و به این واسطه اسطوره ها و بزرگانشان را زنده نگه می دارند و تکریم می کنند، اظهار داشت: در فرهنگ ما، مناسبت‌ها یک تفاوت اساسی دارند و در اینجا مناسبت‌ها فقط یادمان نیستند و آنچه را که ما چه به عنوان جشن و چه سوگ تکریم می‌کنیم، از فرهنگی بیرون می‌آید که رشددهنده است و در واقع چیزی بر ما می‌افزاید. در آیه قرآن هم آمده است که ﴿وَمَنْ یُعَظِّمَ شعائِرَ اللّه فَإنَّها مِن تَقْوی القلوب﴾؛ «کسانی که به شعائر الهی تعظیم می کنند، این بزرگداشت شعائر الهی از تقوای قلبی است.»
مدیر گروه معارف شبکه یک سیما در ادامه افزود: تکریم مناسبتهای ما جلب توجه به یک کانون است و به عنوان مثال ولادت‌هایی که ما داریم ولادت انسان‌هایی نیست که منصوب شده در مقام یا جایگاهی باشند بلکه اینها انسانهای متمایز و متفاوتی هستند که خود را به یک مرتبه و مقامی رسانده اند و تمایز آنها به خاطر جایگاه انسانی و شایستگی است که آنها از خود بروز داده‌اند؛ برای مثال پیامبر و اولیای الهی خودشان را در مقام شایسته ای قرار داده اند که حق تعالی، آن شایستگی را تکریم کرده است نه صرفاً بگوییم این افراد به دلیل انتصاب شان به یک مقام بلند و رفیع تکریم می‌شوند.
وی در تکمیل سخنان خود با اشاره به اینکه اولیای الهی به سبب خدمت بزرگی که به مردم داشته اند، در جایگاه تکریم قرار می گیرند، تصریح کرد: از آن طرف، وقتی ما انسان ها به این شخصیت نگاه می کنیم، با امتیاز و ارزش والایی مواجه می‌شویم و چنین شأنیتی را نفیس می دانیم. به همین دلیل است که ما روز ولادت امام حسین (ع) را جشن می گیریم و البته اگر روز عاشورا نبود، ولادت این امام بزرگوار معنایی نداشت. اگر شهادت حضرت امیرالمومنین (ع) با همه اتفاقات قبلش نبود، ولادت ایشان در 13 رجب را برای چه باید جشن بگیریم!
این روحانی رسانه ای تصریح کرد: تفاوت بزرگان ما با سلاطین در این است که صاحبان منصب و قدرت به دلیل اینکه معیشت مردم به دستشان است مورد توجه قرار می گیرند و لزوما این از نظر جایگاه انسانی سبب برجستگی آنها نیست مگر اینکه در طول دوران حاکمیتشان بتوانند خدمات متمایز و ارزشمندی بکنند، طبیعتا برای مردم ارزشمند هستند اما به نظر می رسد که هر کدام از ائمه اطهار (ع) و اولیاء را خداوند برای مقامی آفریدند، به دلیل اینکه به آن مقام و درجه دسترسی پیدا می کنند، روز ولادت و شهادت شان را مورد تکریم قرار می دهیم. علاوه بر این روزهای تکریم اولیای خدا، اعیاد فطر، قربان و غدیر نیز به این دلیل که در آنها اتفاقات معنایی بزرگی افتاده است و عید خدا به حساب می آید و تکریم می شوند.
در برنامه های مناسبتی خوب عمل نکرده ایم
حجت الاسلام رحیم زاده در ادامه در پاسخ به این سوال که برنامه مناسبتی چه فایده و ویژگی هایی دارد، تاکید کرد: برای مناسبت‌ها، خوب کار نشده است و نوع و عملکرد تبلیغی‌مان و نحوه تکرار آن، متاسفانه معمولی و تکراری جلوه داده شده است درحالی که به نظر من این روزها در هر سال باید شأنیت خاصی را جلوه دهد. حتی متاسفانه ما برخی از مناسبت‌ها را اصلا برجسته نکرده ایم! به عنوان مثال روز تقابل حضرت اعلی (ع) با عمربن عبدود در غزوه خندق که اتفاقا مورد توجه بسیاری از شعرای ما از جمله مولوی بوده است.
وی افزود: به نظر می رسد در مناسبت‌ها باید در راستای آیه پیش گفته به تعظیم شعائر متناسب با رشد، پیشرفت و توسعه فردی یا اجتماعی از منظر فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی گام برداریم و ان‌شاءالله که قصور است و تقصیر نباشد که خلاف تقوی است. رسانه ای مثل تلویزیون و رسانه هایی که در تعامل با مردم هستند، باید بتوانند این موضوعات را به نحو متفاوت و مداوم به نمایش و مشارکت بگذارد که فهم و درک ما از انسانیت، حقایق بالا رود و معرفت ما را افزایش دهد که ما بتوانیم با آن رشد کنیم نه اینکه به مظاهر مادی و سطحی بگذرد.
مدیر گروه معارف شبکه یک با تاکید بر اینکه پرداختن به مناسبتهای ما در تلویزیون در حد مناسک شده است، گفت: البته بخشی از شعائر، مناسک است مثل نماز که شعائر الهی است و خم و راست شدن و سایر حرکاتش هم مناسک آن است و که بدون آنها نمی توان گفت که نماز اقامه شده است اما حقیقت نماز هم تنها این حرکات نیست. بر همین اساس کودک را با انجام این مناسک آموزش می دهند اما هر چه این کودک رشد می کند، حقیقت نماز برایش شکفته می شود. بنابراین نماز، یک حقیقت پویاست نه ایستا.
به نظر من، مناسبت‌ها در تشخص و شکل گیری هویت ما نقش عمده ای دارد چراکه ما با انسان‌هایی از نوع خودمان ارتباط می گیریم که در حد ممتاز شخصیتی حضور دارند که شاید منصبشان غیر قابل تکرار باشد اما مسیر و اوج گیریشان برای همه امکان پذیر است.
